Xavier Tricot

Xavier Tricot werd geboren in Oostende in 1955. Hij is autodidact. Hij stelde tentoon in Oostende, Nieuwpoort, Gent, Brussel, Luik, Parijs en Chur (Zwitserland). Zijn werken zijn opgenomen in de collectie van het Museum voor Schone Kunsten in Oostende, de Provincie West-Vlaanderen in Brugge, het Freud Museum in Londen, het Prentenkabinet van de Koninklijke Bibliotheek in Brussel,  het Joods Museum van België in Brussel, Cabinet de Estampes et des Dessins in Luik en Bibliothèque Nationale de France, Cabinet des Estampes in Parijs.

Xavier Tricot is ook actief als auteur. Hij schreef een aantal kunsthistorische werken over James Ensor en Léon Spillaert en is auteur van poëzie en fictie. bij de Holocaust-cyclus van Xavier Tricot: "Iedereen die straks zijn werk aandachtig bekijkt zal geschokt moeten vaststellen dat hier sprake is van een zeer persoonlijke en zeer authentieke kunstenaar die ons, weliswaar met de nodige schroomvalligheid en reserve, andermaal dwingt stil te staan bij het verschrikkelijke drama. ‘Persoonlijk’ en ‘authentiek’ zie ik. Jawel. Het authentieke van Tricots werk bestaat hierin, denk ik, dat hij als kunstenaar nu eens niet vertrekt van laat ons zeggen persoonlijk basismateriaal – géén foto’s uit bijvoorbeeld een privé-archief – maar integendeel: hij het zichzelf moeilijker gemaakt. Zijn vertrekpunt ligt immers nagenoeg altijd bij beeldmateriaal en meestal foto’s die voor velen van ons reeds zulk een verbleekt gemeengoed zijn geworden dat wij er nauwelijks nog van opkijken. We kennen ze allemaal, die foto’s, en misschien stonden we zelfs al op het punt er achteloos aan voorbij te rennen wanneer Xavier Tricot ze hier voor ons niet weer op zeer confronterende wijze van inmiddels hun cliché-gehalte had ‘ontbeend’, zou ik bijna durven zeggen, wanneer dit in de gegeven omstandigheden niet zo gruwelijk en haast blasfemisch klonk. Op het ogenblik dat wij al dreigden in te slapen, confronteert hij ons zonder franje en letterlijk bijna naakt opnieuw met de feiten. Misschien kijken we zelfs beschaamd weg. Op het eerste gezicht, ik zeg maar iets, doet Aussiedlung ons misschien aan een tafereel vol sneeuwpret denken zoals Émile Claus dat ooit vereeuwigd heeft. Zijn daar in de verte van Massacre geen stelletje muzikanten bezig hun muziekinstrumenten aan het opstellen? Mijn doofstom nichtje (10 jaar) heeft al wel eens een raket-klaar-naar-de-maan getekend, al vertrok die dan niet vanuit Majdanek. De obligate schoolfoto, op straat genomen (Kurt Lazar). Reclame voor een designlamp (Nocturne). Maar wie nauwkeuriger toekijkt, die wordt het ijskoud om het hart. Ja, we waren het allemaal bijna vergeten. Terug naar af. En hier zwijg ik. Want over dit werk kan een plastisch gehandicapte leek als ik niet zoveel meer vertellen. Kijk, zou ik zeggen. Want hier spreekt een zeer authentieke kunstenaar die stem geeft aan stilte zelf. Aan de Grote Stilte welteverstaan. Die van nà de wereld Daarginds." januari 2002, Eriek Verpale