John Blommaerts

John Blommaerts werd geboren in Anderlecht in 1945. Hij volgde een kunstopleiding aan de Academie in Oostende onder leiding van Gustaaf Sorrel en Maurice Boel. Hij illustreerde het boek 'Le Mariage de Zot Loweeke' van John Gheeraerts. Blommaerts behaalde verschillende prijzen onder andere de 2de prijs TEVEO in Oostende (1980), de 2de en de 3de prijs August Vermeylenfonds voor schilderkunst (1985, 1981), Prijs voor de arbeid August Vermeylenfondprijs voor schilderkunst (1986) en hij was verschillende malen geselecteerd voor de Anto Diez-prijs voor schilderkunst (1987, 1989, 1991).

Hij maakt deel uit van de 'Brèn-Art'-groep Bredene. Hij stelde onder andere tentoon in Oostende, Nieuwpoort, Roksem, Bollezele, Hasselt, Bredene, Lede, Izegem, Tubize, Casteau, Leuven, Rennes, Sint Idesbald en Knokke-Zoute.

"John Blommaerts tekent en schildert de wereld van de gewone mens met zin voor dagelijkse vreugden en zorgen. De volksmensen uit de vissersbuurt die hem zeer nabij zijn, beeldt hij, soms met ironische ondertoontjes, gevoelig uit hun doen en laten, kuierend of zittend in een parkje. (...)

In "De wandeling van de prinses" geeft Blommaerts een keurige dame weer die niet kan beletten dat haar hond wellustig gaat snuffelen in de vuilnisbak. In "Is de vis wel vers?" ziet men een mooi geklede mevrouw deze stellen terwijl ze weet dat de vis die ze op de kade verkopen niet verser kan zijn...

Doen en laten van vakantiegangers zijn raak getekend terwijl de vissers op hun boten hard werken en geen tijd hebben om rond te kijken. Een volks tafereel met twee verliefden uit de buurt betitelde hij "Meer hoeven we niet."
Het zijn situaties die bevestigen dat de straat zijn onuitputtelijke bron van inspiratie blijkt met een vleugje heimwee naar wat voorbij is. Het samen en aanvullend naast elkaar wonen van kustbewoners en vakantiegangers zijn door de kunstenaar treffend weergegeven, maar nooit te dik in de verf gezet of kwetsend. "Bij ieder werk doe ik een poging om telkens iets anders te laten zien en zeker wil ik geen repetitieve manier van schilderen gebruiken ", zegt Blommaerts. (...)
Blommaerts is de schilder van het vertier. Gebeurt dat in zonnige landen dan wordt de stemming nog feestelijker. Sfeer en stemming weet hij perfect weer te geven door constructie in kleuren. Hij is een kunstenaar die eerlijk werkt en steeds verbeten een eigen stijl uitbouwt. Bij hem is dat geen "pose". Hij wil uitdrukken wat hij waarneemt en ziet en vindt het daarbij heel belangrijk niet te verstarren in één expressiemogelijkheid. Daarom kiest hij, naar gelang van de stemming, de stijlvorm die het best bij de inhoud past. "Want, zegt hij, ieder werk moet anders zijn dan het vorige, zowel in de figuratie als in de poging iets abstracter te zijn: het is niet altijd de vertelling die telt, maar soms het visuele dat primeert."