Viviane Decramer

Viviane Decramer werd geboren in Gistel bij Oostende in 1947. Alhoewel haar professionele leven vooral aan zelfstandig werk gewijd was, vond ze de tijd voor een artistieke opleiding: in 1993-1994 volgde ze vrij en observerend tekenen in St-Lucas Gent, waar ze cum laude afstudeerde. In 1995-1996 concentreerde ze zich op mixed media en grafiek aan de Stedelijke Academie in Oostende.

In de jaren '70 begint zij met olieverfschilderijen, neo-expressionistische landschappen in donkere aardetinten en grondkleuren, die ze behandelt met paletmes. Met de jaren evolueert zij naar gemengde technieken, collages, grafiek, beeldcomposities met vlakken en kleurcontrasten.  Zij is op zoek naar evenwicht tussen figuratief en abstract, gebruikt hiervoor inkt, acryl en olieverf, vaak ook (exotische) materialen in natuurlijke vorm. De laatste jaren ontwerpt ze naast schilderijen, beeldhouwwerken in metaal en papier maché ook figuren in klei.

De menselijke figuren die zij uitbeeldt zijn vaak onvolledig en verscheurd, zoals dat ook in het reële leven is. Mensen zijn eerder 'menselijke fragmenten', met gestyleerde lijnen die de contouren ervan uitbeelden. Deze lijnen worden dan onderbroken of 'gestolen door het luchtledige', vervangen door een ander fragment, wat wijst op de aaneenschakeling van impressies en gevoelens die samen het leven uitmaken. De menselijke figuren hebben geen gelaat, omdat dit niet belangrijk is. De innerlijke eigenschappen primeren op het uiterlijke.

Naast ettelijke opdrachten voor particulieren, deelname aan beurzen en tentoonstellingen ging Viviane in 2005 van start met het kunst- en schildersatelier 'De Kunsthoek' in Gistel, waar ze tot 2014 een inspirerende kunstdocente was voor vele jongeren en volwassenen.

De drie figuren die ze in 2015 ontwierp voor de Gardeco ND collectie, komen uit de serie 'Schimmen'. Het vrouwelijke karakter van de figuren wordt expliciet getoond door de soepele vorm in meer dan één aspect, namelijk gratie, elegantie, schoonheid, kwetsbaarheid, emotie, de open geest. Ze zijn niet concreet maar onvolledig of gescheurd, ongeveer zoals muzikale klanken met elkaar verbonden zijn in een vacuum, in een positie die zichtbaar is boven de oppervlakte. Deze visie tracht een abstract beeld te vormen van innerlijke sensaties. Hun namen zijn: Prelude, Suite en Nocturne.