Goede inwoners van Oostende,
De lucht klaart op, de wind trekt aan, en de zee zucht als een laken! Hoogste tijd voor een stand van zaken aangaande de activiteiten van het IOBZ, het Instituut voor Onderzoek van de Betovering der Zeeën.
Wie onderzoek doet, analyseert en experimenteert, enquêteert en observeert, inspecteert, ontleedt, proeft, speurt, test en toetst in de hoop uiteindelijk iets heel bijzonders te ontdekken. Het liefst iets spraakmakends. Onontgonnen terrein, terrae incognitae.
Het stukje Noordzee dat aan uw achterdeur ligt, beste Oostendenaren, is het gebied waarin wij opereren. Het is de laatste wildernis waar wij op zoek gaan naar de betovering van de zee en alles wat daar leeft en beweegt. Hier in deze 11e Provincie, waarvan uw stad de hoofdstad is, speuren wij naar datgene wat op geen enkele zeekaart te vinden is. Welke lessen kunnen we trekken uit het komen en gaan van de getijden, uit het waaien van de Noordenwinden, en de grens tussen land en water?
Het strand, de hemel, de sterren, de golven, de branding, en ergens in de verte onder het water liggen de zandbanken die slechts bij de equinox tevoorschijn komen. Dit is het moment waarop de zon loodrecht boven de evenaar staat, en de dag even lang is als de nacht.
Het doet onze expeditieleden dromen van een groter doel. Het brengen van een ultieme ode aan de zee. Een artistieke actie die aanzet tot bezinning en bescheidenheid, uitgevoerd door leden van het Brussels filharmonisch orkest. Het is een wezenlijk onderdeel van de documentairefilm waar wij, gegeven de onvoorspelbare omstandigheden op zee, reeds vier jaar aan werken. Er is geen publiek aanwezig en op de zandbank zal er geen podium, noch een andere constructie gebouwd worden. In nauwe samenwerking met mariene biologen, zeescouts en kadetten van de zeemacht, bereiden wij een stille landing voor, zonder enige verstoring van fauna en flora.
Als de zee ons gunstig gezind is, zal ergens begin oktober 2023 een kleine armada van bootjes vertrekken vanaf de kustlijn. Daarin geen mariniers, maar muzikanten gewapend met hun kostbare instrumenten.
Eenmaal de zandbank tevoorschijn komt hebben zij een uur de tijd om het Poco Adagio uit de derde symfonie van Saint-Saëns uit te voeren. Sereen en zacht, in totaal respect met de natuur en haar onontkoombare wetten. Daarna verdwijnt de zandbank weer voor zes maanden onder water en neemt de flarden muziek voor altijd met zich mee. De zee, en de zee alleen zal bepalen of zij dit kosmische idee omarmt.
Wim Opbrouck.
